Życie

Nasze codzienne życie zanurzone jest w relacji z Jezusem. Tak jak serce wybija życiodajny puls tak godziny modlitwy – o stałych porach dnia – nadają wewnętrzny i zewnętrzny rytm naszemu powołaniu. Przeplatają się one z czasem pracy, samotnym przebywaniem w celi, byciem we wspólnocie na tzw. rekreacjach, kiedy to klasztorne milczenie przerywają swobodne rozmowy. Żyjemy w małej wspólnocie. Może nas być nie więcej niż 21 sióstr. Jesteśmy dla siebie wsparciem i bogactwem, świadectwem niepowtarzalnego działania łaski. Staramy się ,w myśl św. Teresy od Jezusa, tworzyć małe grono przyjaciół Jezusa, dzielić z Nim Jego radości i bóle, z Nim i poprzez Niego powierzać Ojcu losy świata i każdego człowieka. Płaszczem naszej modlitwy otaczamy szczególnie kapłanów.

Codzienne zajęcia są proste, związane z utrzymaniem domu: praca w ogrodzie, gotowanie, sprzątanie itp. Zajmujemy się też szyciem szkaplerzy, robimy różańce.
Prostota prac i towarzysząca im samotność sprzyjają trwaniu w obecności Bożej i ukierunkowywaniu całego dnia na wieczność. To jest ideał, którego uczymy się nieustannie, cel do którego zmierzamy przez całe życie.

Owa wędrówka ma swoją dynamikę od formacji początkowej, w której dokonuje się proces rozeznawania powołania, po formację permanentną,. Usłyszeć w sobie głos Boga, wołanie Jego miłości, to jest punkt wyjścia. Tak jak w zakochaniu miłość puka do drzwi serca i zaprasza do wspólnej drogi. Owo dotknięcie miłości zazwyczaj przychodzi niespodziewanie jak Jezus do uczniów z Emaus i sprawia, że chce się iść dalej, chce się poznać to życie, do którego zaprasza mnie Bóg.

Po wspólnym rozeznaniu z mistrzynią i wspólnotą (kontakt: karmel_wesola@op.pl z dopiskiem w temacie wiadomości „dla s. mistrzyni”), można wkroczyć na drogę formacji. Zarówno jej długość jak i etapowość mają w sobie elastyczność pozwalającą na indywidualne podejście do każdej osoby. Pierwszym etapem formacji jest aspirat. Trwa on od jednego roku do dwóch lat. To czas przyglądania się naszemu życiu, wspólnocie, konfrontacji pragnień, głosu powołania. Kolejny krok to wejście w postulat, który wieńczy obrzęd obłóczyn, czyli przywdzianie habitu. Otwiera się czas dwuletniego nowicjatu, który przygotowuje do złożenia ślubów czasowych najpierw na 3 lata, a następnie odnawianych co roku, aż do ukończenia 5 lat. Przez cały ten okres trwa rozeznawanie powołania, wchodzenie w ducha karmelu, poznawanie jego historii, życia świętych, doświadczenie milczenia, samotności celi, pracy i bycia we wspólnocie. Proces formacji początkowej trwa od 9 do 12 lat. Po ich upływie przychodzi ostateczna decyzja: śluby wieczyste. Wieczne „tak” – od tego momentu należę do Jezusa już na wieki jako karmelitanka bosa, oblubienica Baranka.

Szczególną misją w Karmelu jest powołanie siostry zewnętrznej. W jej sercu spotykają się i przenikają ze sobą dwie rzeczywistości: ta zewnętrzna i ta zza klauzury. Jej posługiwanie chroni przestrzeń klauzury i pośredniczy w relacjach ze światem zewnętrznym. To ona pierwsza przyjmuje osoby, które pukają do furty klasztornej, by powierzyć swoje troski naszym modlitwom, spotkać się w klasztornej rozmównicy.

Na furcie są także do nabycia kartki, różańce – praca naszych rąk. W ten sposób można wesprzeć klasztor dobrowolną ofiarą.